Tradycje i zwyczaje szkoły:  

 

Ślubowanie uczniów klas pierwszych

Otrzęsiny klas pierwszych

Sprzątanie Świata

Andrzejki połączone z wróżbami

Spotkanie opłatkowe

Bal gimnazjalisty

Dzień wiosny bez wagarów

Dnia Patrona

Dzień dziecka na sportowo

Wycieczki integracyjne

Pożegnanie absolwentów szkoły

Zasłużonego pedagoga

Promocja zdrowia

Dnia ziemi

Złote i srebrne tarcze za wyniki w nauce

Przyjaciela szkoły

Dlaczego właśnie Sienkiewicz?

Od 12 kwietnia 2002r. Gimnazjum nr 2 w Żurominie nosi imię Henryka Sienkiewicza.

Wszystkie szkoły znajdujące się na terenie naszego miasta mają za patronów sławnych literatów - M. Dąbrowską, K. Makuszyńskiego, S. Żeromskiego. Jednak głównym argumentem przemawiającym za wyborem właśnie H. Sienkiewicza na patrona jest jego bogata twórczość, która przyniosła polskiej literaturze pierwszą nagrodę Nobla w 1905r.

    Dorobek pisarski Sienkiewicza jest doskonale znany młodzieży gimnazjalnej. Jego utwory stanowią najliczniejszą reprezentację w kanonie lektur obowiązkowych. I mimo że w większości są to książki historyczne, a jeśli nie, to opowiadają o zamierzchłych, jakże innych niż dzisiejsze czasach, to przecież nam nie wolno odcinać się od korzeni. A utwory Sienkiewicza to niewątpliwie książki pokoleń Polaków, zabytki literatury i skarbnica historii. Trudno dyskutować o czymś, co jest faktem od dziesięcioleci.

     Powieści H. Sienkiewicza są pozycjami ze wszech miar wartościowymi. Już sam fakt, że autor tych dzieł został ukoronowany literacką nagrodą Nobla, zobowiązuje przyzwoicie wykształconego Polaka do znajomości jego dzieł. Przemawiają również za tym zdrowa ambicja i rozsądek. Nikt nie chce być niedouczony, a przecież o niedouczeniu mogłaby świadczyć nieznajomość dzieł naszego noblisty.

     Za znajomością Sienkiewicza przemawiają nie tylko zdrowy snobizm i potrzeba wiedzy, ale poczucie odrębności narodowej i względy patriotyczne. Powieści noblisty to przecież zabytek pięknej literackiej polszczyzny, skarbnica wiedzy historycznej, ale i narodowe dzieło Polaków, które podtrzymywało ich na duchu podczas zaborów, pokazując chwałę polskiego oręża. Szczególnie dziś, w dobie dyskusji o przynależności Polski do Unii Europejskiej, warto czytać o naszych wielkich zwycięstwach nad Szwedami czy Turkami ("Trylogia") albo potężnym Zakonem ("Krzyżacy").

    Trudno nie znając Sienkiewicza, dyskutować o naszych sprawach narodowych, bowiem pisarz utrwala w swojej prozie narodowe mity, wady i zalety Polaków.

     Za wyborem Sienkiewicza na patrona szkoły przemawia również nasza tradycja czytelnicza. Sienkiewicz był zawsze autorem nie tylko polecanym przez historyków literatury, ale i rozchwytywanym przez odbiorców. On i bohaterowie jego książek byli uwielbiani przez współczesnych. To naród ufundował mu przecież jego piękny dworek w Oblęgorku na Kielecczyźnie, dziś muzeum pisarza.

      Czy nasi uczniowie lubią czytać Sienkiewicza? Współczesna młodzież dzieli się na grupy tzw. "oglądaczy" i "miłośników czytania". Ci drudzy lubią czytać Sienkiewicza, bo czytanie dzieł autora po prostu jest przyjemne. Jego książki oparte są na popularnym schemacie powieści przygodowej i romansu, a więc schemacie, który zapewnia czytelnikowi sporo emocji. Sensacyjno-romansowa fabuła czyni zresztą z dzieł Sienkiewicza atrakcyjny materiał dla filmowców. Słynne adaptacje niewątpliwie przyczyniły się do popularyzacji prozy autora wśród współczesnej młodzieży.

     H. Sienkiewicz był patriotą, dla całego narodu stał się ogromnym moralnym autorytetem. Dla nas jest tym bardziej bliższy, gdyż akcję niektórych swoich dzieł umieścił na Mazowszu, w Ciechanowie, w Płocku.
Gimnazjum nr 2 przez cały rok szkolny podejmowało wiele inicjatyw zmierzających do przybliżenia uczniom postaci patrona. Organizowano liczne konkursy, imprezy. Na wyróżnienie zasługuje "Pierwszy dzień wiosny z Sienkiewiczem", w czasie którego uczniowie wszystkich klas prezentowali inscenizacje fragmentów utworów pisarza. Impreza ta spotkała się z ogromnym zainteresowaniem uczniów, była okazją do wspaniałej zabawy a jednocześnie i do nauki.

     Odzwierciedleniem prac nad popularyzacją sylwetki Sienkiewicza i jego utworów są różne gazetki szkolne.

     Uwieńczeniem naszych wysiłków była uroczystość w dniu 7 czerwca 2002 r., w czasie której szkoła otrzyma sztandar.

 

Henryk Sienkiewicz- życiorys

 

Henryk Sienkiewicz- pseudonim Litwos.

       Urodził się we wsi Wola Okrzejska w Ziemi Łukowskiej w zubożałej rodzinie szlacheckiej. Jego rodzicami byli Józef Sienkiewicz i Stefania Sienkiewicz. Wola Okrzejska należała do babki pisarza, Felicjany Cieciszowskiej. Został ochrzczony w sąsiedniej miejscowości Okrzeja, w kościele ufundowanym przez prababkę pisarza. Rodzina z czasem przeniosła się do Grotek, potem do Wygnanowa, Potkanny kolo Przytyka, następnie do Grabowców i Wężyczyna, by ostatecznie od roku 1861 zamieszkać w Warszawie.     

 

 
       W 1858 roku Sienkiewicz rozpoczął naukę w gimnazjum w Warszawie. Wskutek trudnej sytuacji materialnej dziewiętnastoletni Sienkiewicz podjął się posady guwernera u rodziny Weyherów w Płońsku. Jednocześnie kończył zaocznie ostatnie klasy gimnazjum. W 1866 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. Zgodnie z wolą rodziców zdał na wydział lekarski Szkoły Głównej Warszawskiej, jednak zrezygnował z medycyny i podjął studia prawnicze, by w ostateczności przenieść się na wydział Filologiczno-Historyczny. Zdobył tam gruntowną znajomość literatury i języka staropolskiego. Prawdopodobnie w tym czasie napisał swoją pierwszą niepublikowaną powieść - Ofiara.
       W 1872 r. wydał powieść Na marne oraz Humoreski z teki Worszyłły, a następnie Stary sługa (1875), Hania (1876), oraz Selim Mirza (1877). Trzy ostatnie utwory nazywane sąmałą trylogią. Bywał w popularnych w owym czasie salonach warszawskich: u swej krewnej Jadwigi Łuszczewskiej znanej pod literackim pseudonimem Deotyma oraz u aktorki Heleny Modrzejewskiej.
       W 1876 r. wraz z Heleną Modrzejewską oraz grupą znajomych wybrał się w podróż do USA. Z tego okresu pochodzą Listy z podróży. Pisał też Szkice węglem (1877). Pod wpływem podróży do Stanów Zjednoczonych napisał kilka dalszych utworów: Komedia z pomyłek (1878), Przez stepy (1879), W krainie złota (1880), Za chlebem (1880),Latarnik (1881), Wspomnienia z Maripozy (1882),Sachem (1883). Korespondencje ze Stanów Zjednoczonychpublikowane w prasie polskiej, zyskały szerokie uznanie i wzbudziły zainteresowanie jego osobą.
 
       W 1882 roku Sienkiewicz nawiązał współpracę z dziennikiem Słowo i początkowo był nawet jego redaktorem naczelnym. W latach 1879-1881 napisał utwór dramatycznyNa jedną kartę wystawiany w teatrach we Lwowie iWarszawie.
       W 1880 napisał utwór historyczny Niewola tatarska i pracował nad powieścią historyczną Ogniem i mieczem. Powieść ta (podobnie zresztą jak kolejne części Trylogii) przyniosła pisarzowi wielką popularność i spotkała się z nadzwyczajnym odbiorem społecznym.

      Druga połowa lat osiemdziesiątych i początek lat dziewięćdziesiątych to dla pisarza okres bardzo wytężonej pracy nad kilkoma powieściami. Wkrótce pisarz rozpoczął prace nad kolejną częścią Trylogii – Potopem. Powieść szybko podbiła serca czytelników i utwierdziła jego literacką pozycję. Po śmierci żony pisarz udał się w podróż doKonstantynopola, z której pisał korespondencje. Po powrocie do Warszawy wydał trzecią część Trylogii – Pana Wołodyjowskiego. Trylogia wyniosła Sienkiewicza na szczyty popularności i uczyniła z niego najpopularniejszego polskiego pisarza.

      W lutym 1895 roku powstały pierwsze rozdziały Quo vadis. Wydanie książkowe pojawiło się niedługo później i zrobiło zawrotną karierę w całej Europie. Książka do dziś cieszy się wyjątkową popularnością, została przetłumaczona na wiele języków, w tym na arabski czy japoński, a takżeesperanto. Quo vadis wielokrotnie adaptowano i wystawiano na deskach teatrów.

      W 1900 roku pisarz przy zaangażowaniu całego społeczeństwa obchodził jubileusz pracy twórczej i otrzymał od narodu majątek ziemski w Oblęgorku, gdzie utworzył ochronkę (dom dziecka) dla dzieci. W tym samym rokuUniwersytet Jagielloński przyznał mu tytuł doctor honoris causa. Sienkiewicz angażował się w sprawy społeczne. W1901 roku napisał odezwę w sprawie dzieci we Wrześni, w1906 wzywał rodaków z USA do pomocy głodującym wKrólestwie Polskim.
      W 1905 roku otrzymał nagrodę Nobla za całokształt twórczości. W przemówieniu wygłaszanym z tej okazji Sienkiewicz mówił, że zaszczyt ten jest szczególnie cenny dla syna Polski. Głoszono ją umarłą, a oto jeden z tysięcznych dowodów, że żyje. Dodał też Głoszono ją podbitą, a oto nowy dowód, że umie zwycięża.
      Po wybuchu wojny Sienkiewicz wyjechał do Szwajcarii. Wraz z Ignacym Janem Paderewskim był jednym z współzałożycieli Szwajcarskieg Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Zmarł w Vevey15 listopada1916, gdzie go pochowano. W 1924 roku, już w wolnej Polsce, prochy pisarza uroczyście złożono wWarszawie w katedrze świętego Jana.

 

Twórczość H. Sienkiewicza:

Nowele:

Humoreski z teki Worszyłły 1873
Stary sługa 1875
Hania 1876
Selim Mirza 1877
Szkice węglem 1877
Janko Muzykant 1880
Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela 1880
Niewola tatarska 1880
Bartek Zwycięzca 1882
Jamioł 1882

Nowele amerykańskie:

Za chlebem 1880
Orso 1880
Latarnik 1882
Wspomnienie z Maripozy 1889

Powieści:

Na marne 1872
Trylogia: Ogniem i mieczem 1884, Potop 1886, Pan Wołodyjowski 1888
Bez dogmatu 1891
Rodzina Połanieckich 1894
Quo Vadis 1896
Na polu chwały 1906
Wiry 1910
W pustyni i w puszczy 1912

Adaptacje filmowe dzieł H. Sienkiewicza:

Janko Muzykant 1930
Quo Vadis 1951
Szkice węglem 1956
Krzyżacy 1960
Ogniem i mieczem 1962
Pan Wołodyjowski 1968
Potop 1974
Latarnik 1976
Rodzina Połanieckich 1978
W pustyni i w puszczy 2000